İçeriğe atla

Nasr bin Seyyar

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Nasr bin Seyyar
Ölüm09 Aralık 748 (85 yaşında)
Save, İran
BağlılığıEmevîler
Hizmet yıllarıy. 705-748
RütbesiHorasan Emevî valisi
Çatışma/savaşlarıEmevî-Türkeş savaşları, Müslümanları Maveraünnehir'i fethi, Horasan'da Arap kabile savaşları, Abbâsî İhtilâli
ÇocuklarıAl-Layth, Tamim
AkrabalarıRafi ibn al-Layth (torunu)

Ebü'l-Leys Nasr b. Seyyâr b. Râfi' el-Kinânî el-Leysî (9 Aralık 748) bir Arap generali ve 738-748'de Horasan'ın son Emevî valisiydi. Nasr, el-Harith ibn Surayj'ın isyanına ilk aşamalarında kararlı bir şekilde karşı koymada başarısız olmasına rağmen, Türkeş Devleti'ne karşı savaşlarda seçkin bir rol oynadı. Bir asker ve devlet adamı olarak saygı görmesine rağmen, vali olarak atanmasını daha çok, onu halifeye bağımlı kılan belirsiz aşiret geçmişine borçluydu. Nasr, toplumsal gerilimi hafifleten ve Mâverâünnehir'de Türkeş saldırısı altında büyük ölçüde azaltılmış olan Emevî kontrolünü büyük ölçüde eski haline getiren ve istikrara kavuşturan uzun süredir gecikmiş vergi reformlarını uygulamaya koyduğu için, görev süresi yine de başarılıydı. Ancak Emevî Halifeliği bir iç savaş dönemine girerken, son yılları aşiretler arası rekabet ve ayaklanmalarla geçti. 746'da Nasr, başkentinden İbn Surayj ve Cuday el-Kirmânî tarafından sürüldü, ancak kendi aralarında ihtilafa düşüp, İbn Surayj'ın ölümüyle sonuçlandıktan sonra geri döndü. Bu çatışmayla meşgul olan Nasr, lideri Ebû Müslim Horasânî'nin durumu kendi lehine kullandığı Abbâsî İhtilâli'nin patlak vermesini ve yayılmasını durduramadı. 748'in başlarında vilayetinden tahliye edildi ve Abbasi güçleri tarafından takip edilirken kaçtığı İran'da 9 Aralık 748'de öldü.

İlk yılları ve kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Map of western Eurasia and northern Africa showing the Umayyad Caliphate in green covering most of the Middle East, with the Byzantine Empire outlined in orange and the Lombard principalities in blue
Emevî Halifeliği en geniş haliyle y. 740, Üçüncü Fitneden önce

Nasr, Horasan'da uzun hizmet ve deneyime sahip bir askeri liderdi. 705 gibi erken bir tarihte, Mâverâünnehir'e boyun eğdirmekle görevli general Kuteybe bin Müslim'in kardeşi Salih liderliğindeki Ceyhun'un yukarısı boyunca bir sefere katıldı. Bu kampanya sırasındaki hizmetleri için Nasr'a bu bölgedeki bütün bir köy verildi.[1][2] Kuteybe'nin başarılarına rağmen, Ceyhun'un doğusundaki Orta Asya'nın çoğu etkin Arap kontrolünün dışında kaldı; Semerkant, Belh veya Buhara gibi yerlerde garnizonlar kurulurken, Emevî Halifeliği büyük ölçüde Emevîlere haraç haline gelen çok sayıda yerel hükümdarla Bağımlı devlet ilişkilerine dayanıyordu. Buna ek olarak, Çin destekli Türkeş Devleti ile çatışmalar, yerli nüfusun din değiştirmesi konusunda izlenen belirsiz politika (kitlesel din değiştirme vergilendirilebilir nüfusu ve dolayısıyla alınan haraç miktarını azaltacaktır) ve artan Araplar arası aşiret hizipçiliği Emevîlerin bölge üzerindeki kontrolünü zayıflattı ve artan askeri faaliyeti gerekli kıldı.[3]

724'te Nasr'ın Belh'e gönderilen bir Mudari ordusuna komuta ettiği kaydedilir; burada huzursuz Yemen birlikleri, feci 'Susuzluk Günü' ile sonuçlanan Fergana seferine katılmayı reddetti. Chaghaniyan'ın Ak Hun prensliğine tabi erkekler tarafından takviye edilen birlikleri, Baruqan'da Yemenlilerle çatıştı ve onlara galip geldi.[4][5][6] Bu, Yemenliler arasında, özellikle Belh çevresindekiler arasında şahsına karşı bir kızgınlığa yol açtı; ve Yemenli Esad bin Abdullah el-Kasri'nin valiliği sırasında diğer Mudari liderlerle birlikte Nasr gözden düştü ve kötü muameleye maruz kaldı.[7]

Nasr, Temmuz 731'deki feci Dar Geçit Muharebesi'nde öne çıkan birkaç Müslüman liderden biriydi.[8] 734'te, önceki valiyi tutukladıktan sonra Belh valisi olarak atandı. Orada, vergilendirmede reformlar ve yerli din değiştirenlere (mawali) yönelik ayrımcılığın sona erdirilmesi çağrısında bulunan el-Harith ibn Surayj komutasındaki yerel Horasani birliklerinin isyanıyla karşı karşıya kaldı . Nasr 10.000 adama komuta etmesine rağmen İbn Süreyc, Belh'e yürüdü ve şehri yalnızca 4.000 takipçiyle aldı. Kasabanın Nasr'dan mı, yoksa onun yokluğunda mı ele geçirilip sonra başarılı bir şekilde ona karşı tutulup tutulmadığı kaynaklara göre net değil. Her durumda, Nasr ve ordusu isyanın geri kalanında pasif kaldı; isyancılar saldırdığında eyalet başkenti Merv'e yardım etmediler ve bu duruş birkaç yerel aşireti isyana katılmaya teşvik etti. Ancak sonunda isyancılar Cuday el-Kirmânî tarafından mağlup edildi ve İbn Surayj, Ceyhun üzerinden Türkeş'e kaçtı.[9][10][11][12]

Horasan valiliğine atanması

[değiştir | kaynağı değiştir]
8. yüzyılda Horasan ve Maveraünnehir Haritası

Temmuz 738'de 74 yaşında olan Nasr, Horasan valiliğine atandı. Yaşına rağmen, hem askeri sicili, hem Horasan meseleleri hakkındaki bilgisi hem de bir devlet adamı olarak yetenekleri nedeniyle geniş çapta saygı görüyordu. Julius Wellhausen, "Yalnızca yaptıklarının değil, aynı zamanda yaşamının sonuna kadar duygularını ifade ettiği dizelerin de kanıtladığı gibi, yaşı zihninin tazeliğini etkilemedi" diye yazdı. Bununla birlikte, zamanın ikliminde, adaylığı kişisel niteliklerinden çok uygun kabile üyeliğine borçluydu.[1][13]

Müslüman fetihlerinin ilk günlerinden itibaren, Arap orduları bireysel kabilelerden veya kabile konfederasyonlarından (butun veya ʿashaʿir) oluşan alaylara bölündü. Bu gruplaşmaların çoğunun, herhangi bir ortak soydan ziyade askeri etkinlik nedeniyle yaratılan yeni yaratımlar olmasına rağmen, kısa sürede güçlü ve belirgin bir kimlik geliştirdiler. Sonunda ve kesinlikle Emevî döneminin başlangıcında, bu sistem giderek daha büyük süper grupların oluşumuna doğru ilerledi ve iki süper grupla sonuçlandı: kuzey Arap Mudariler veya Kaysiler ve Azd ve Rabi'ah kabilelerinin hakimiyetinde güney Araplar veya "Yemeniler" (Yaman). 8. yüzyıla gelindiğinde, bu bölünme Halifelik genelinde sağlam bir şekilde yerleşmişti ve iki grup özünde iki rakip siyasi parti oluşturduğundan, iktidar için yarışırken ve birbirlerine karşı şiddetli bir nefretle ayrıldıkça, sürekli bir iç istikrarsızlık kaynağıydı.[14][15] Halife Hişâm bin Abdülmelik (h. 724-743) döneminde Emevî hükûmeti, Esad ibn Abdullah el-Kasri'nin 735-738'deki görev süresi dışında, Mudaris'i Horasan'a vali olarak atadı. Nasr'ın randevusu, Esad'ın ölümünden dört ay sonra geldi. Bu arada kaynaklar, eyaletin Suriyeli general Cafer ibn Hanzala el-Bahrani veya Esad'ın yardımcısı Cuday el-Kirmânî tarafından yönetildiğini çeşitli şekillerde bildiriyor. Her halükarda kaynaklar, Kirmânî'nin o sırada Horasan'ın en önde gelen adamı olduğu ve vali için açık bir seçim olması gerektiği konusunda hemfikir. Bununla birlikte, Yemenli kökleri (Horasan'daki Azd'ın lideriydi) onu halife için nahoş yaptı.[16][17]

Nasr ise diğer niteliklerine ek olarak bir Mudari idi ve Tamimi bir eşle evlendi. Bu nedenle, Horasan ordusunun Yemenlilerden sayıca üstün olan çok sayıdaki Mudari unsuru tarafından kabul edilebilirdi, ancak aynı zamanda bir yerel olarak Horasan Araplarının Suriye merkezli Emevî hükûmetine karşı hoşnutsuzluğunu azaltmaya yardımcı olabilirdi. Nasr'ın - Kinanah'tan Layth kabilesinin soylu olmayan bir ailesinden gelen - nispeten belirsiz kabile geçmişi de halifenin amaçlarına uygundu, çünkü bu, kendi yerel güç tabanından yoksun olduğu anlamına geliyordu.[18][19][20][21] Gerçekten de, görev süresi boyunca Nasr'ın yönetimi birçok Arap aşiret mensubu tarafından tam olarak kabul edilmedi: kendi adayları Kirmânî'yi destekleyen ve gücün yeniden İran'a doğru kaymasına içerleyen Yemenliler dışında. Mudaris, Nişabur çevresindeki Kaysiler onu desteklemeyi reddettiler ve hatta Suriye birliği bile rakiplerinin yanında yer aldı. Nasr bu nedenle çoğunlukla karısının Marv çevresinde yaşayan güçlü Tamim kabilesinin desteğine güveniyordu. Nasr, Şam'da güçlü bir merkezi hükûmet tarafından desteklendiği sürece iç düşmanlarını kontrol altında tutmayı başardı, ancak Hişam'ın 743'te ölümünü izleyen sıkıntılarda bu destek ortadan kalktı.[22][23] Sonuç olarak Nasr, 743'ten sonra Hilafeti kasıp kavuran kargaşaya rağmen, makamını on yıl boyunca elinde tutmayı başaracaktı. III. Yezîd 744'ün başlarında iktidara geldiğinde, başlangıçta Nasr'ın değiştirilmesini emretti. Nasr bunu kabul etmeyi reddetti ve görevi elinde tuttu ve sonunda birkaç ay sonra onaylandı. II. Mervân'ın Aralık 744'te iktidara gelmesinden sonra, aynı şekilde Nasr'ın tutumunu da onayladı.[1][24]

Reformları ve seferleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Nasr, eyaletine benzeri görülmemiş bir iyi yönetim, istikrar ve refah dönemi verdi, böylece 9. yüzyıl tarihçisi Medâinî'nin sözleriyle "Horasan daha önce hiç olmadığı gibi inşa edildi".[25] Görev süresi boyunca en büyük başarıları vergi sisteminde reform ve Maveraünnehir üzerinde Emevî kontrolünün yeniden kurulmasıydı.[26]

Horasan vergi sistemi, Müslümanların fethi sırasında kurulmuştu ve o zamandan beri değişmeden kaldı. Genellikle Müslüman yerleşimcilere ve yerli mühtedilere karşı ayrımcılık yapan yerel gayrimüslim (çoğunlukla Zerdüşt) seçkinler, dehgân tarafından sabit bir haraç toplanmasına dayanıyordu. Bu, Emevî yönetiminin yönetimine artan kızgınlığına katkıda bulundu ve bir vergi reformu talebi, İbn Süreyc'inki gibi geçmişteki isyanları ateşledi. Sonuç olarak Nasr, 739'da tüm tarım arazisi sahiplerine kapsamlı bir vergi (haraç) uygulayarak ve gayrimüslimleri ek bir kelle Vergisi (cizye) ödemeye zorlayarak vergi sistemini düzene soktu.[1][27][28] Tarihçilerin bildirdiğine göre bu şekilde 30.000 Müslüman cizye'den muaf tutuldu ve bunun yerine 80.000 cizye ödemek zorunda kaldı. Yerel yöneticilerle yapılan anlaşmalara uygun olarak haraç doğru bir şekilde tahsil edilmesine de dikkat edildi ve bunun sonucunda vergi yükü genel olarak hafifletildi. Bu reformun geleneksel olarak, hızla Arap saflarına geri dönen yerel halkın ve onların prenslerinin sadakatini yeniden kazanmasına yardımcı olduğu kabul edilir.[26][29] Ancak diğer modern akademisyenler, bu gecikmiş reformun hüküm süren Emevî karşıtı iklim üzerindeki etkisinin asgari düzeyde olduğunu düşünüyor.[30] Nasr atanmasının ardından eyalet başkentini de Esad'ın kurduğu Belh'ten Merv'e geri taşıdı. Ayrıca vilayet tarihinde ilk defa kaymakamlar atadı. Onları ödüllendirmek ve eyalet üzerindeki kendi kontrolünü geliştirmek için müttefikleri ve destekçileri arasından seçildiler.[31]

Kağan Suluk Çor'un öldürülmesinin ardından Türkeş Devleti dağılmasından yararlanan Nasr, Ceyhun boyunca agresif bir şekilde ilerledi. İlk seferi, atanmasından hemen sonra Çağaniyan bölgesindeydi; 740'taki ikinci seferi, çok az görünür direnişle Semerkand da dahil olmak üzere Soğdya'daki birçok bölgeyi geri aldı.[26][32] Daha önce Kuteybe ibn Müslim komutasında tutulan tüm toprakları geri almayı ve orada üslenmiş olan dönek İbn Süreyc'in faaliyetlerini azaltmayı amaçlayan Nasr, daha sonra el-Şaş'ı (Taşkent) hedef alan bir sefer başlattı. Usrushana prensliği barışçıl bir şekilde boyun eğdi, ancak Müslüman ordusu Seyhun'a ulaştığında, İbn Surayj'ın adamları ve bazı Türkeş ile birlikte Şaş'tan 15.000 kişilik bir kuvvetle karşı karşıya kaldı; Arap geleneğine göre, ikincisi Suluk'un katili ve halefi Kursul tarafından yönetiliyordu. Arap kaynaklarına göre Nasr, Türkeş'i kovmayı başardı ve müfrezelerinden birine karşı zafer kazanarak şefini öldürdü. Görünüşe göre Şaş'ı boyun eğdirmeyi başaramadı, çünkü Şaş hükümdarıyla bir anlaşma yapmakla yetinmek zorunda kaldı, bu sayede İbn Süreyc, Emevîlere karşı muhalefetini sürdürmek için rahatsız edilmeden bırakıldığı Otrar'a tahliye edildi. Nasr ayrıca, kırsal bölgeyi yağmalayan ve harap eden ve birçok esir alan Fergana'ya karşı iki sefer başlattı. Bununla birlikte, görünüşe göre, bu dönemde Müslümanların yeniden fethi, muhtemelen daha uzak beyliklerden ara sıra haraç alınmasıyla Semerkant'tan çok daha öteye uzanmadı.[33][34][35]

En azından dışarıdan, 743'te Emevîlerin Horasan'daki konumu her zamankinden daha güçlü görünüyordu.[36] Ancak görkemin altındaki gerçek farklıydı. 731'deki Dar Geçit Muharebesi'nden sonra,[36] bir güvenlik önlemi olarak eyalete getirilen 20.000 Suriye askeri ile Horasan Arap askerleri (muqatila) arasında gerilim ve karşılıklı güvensizlik vardı. Yemenlilerin Nasr'a kızgınlığı, Emevîlerin Suriye rejimine karşı adaletsiz vergi politikalarıyla körüklenen güçlü bir hoşnutsuzluk vardı. Nasr durumu düzeltmeye çalışsa da artık çok geçti.[37]

Buna ek olarak, Horasan erken Şiiliğin ve özellikle eyalette, özellikle mawali arasında geniş kabul gören Hashimiyya Kaysanî mezhebinin önemli bir merkeziydi..[38] 742-743'te Nasr, Horasan'da Zeyd bin Ali'nin oğlu ve Hashimiyya lideri Yahya liderliğindeki bir isyanla karşı karşıya geldi ve onu yendi. Yahya yakalanıp idam edildi ve Haşimi liderliğinde ortaya çıkan boşluk, hareketin Horasan kolunun Abbâsî ailesinin kontrolüne geçmesinin yolunu açtı.[25][39][40] Bununla birlikte, Maveraünnehir'deki yerli halk tarafından Nasr'a gösterilen "saygı ve hatta şefkatin" (Gibb) bir kanıtıdır, Horasan'ın aksine, orada hiçbir yerli şehir Nasr'ı hoş karşılamadı. Haşimi misyonerler ve daha sonraki Abbâsî İhtilâli sırasında bile ona sadık kaldılar.[41]

İç savaşlar ve Abbâsî İhtilâli

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana maddeler: Üçüncü Fitne ve Abbâsî İhtilâli

743'te Halife Hişam'ın ölümünden sonra halefi II. Velîd, Nasr'ı görevinde yeniden onayladı. Nasr'ın rakibi olan Irak'ın nüfuzlu valisi Yûsuf bin Ömer es-Sekafî, onu Irak'a çağırarak onu vilayetinden uzaklaştırmaya çalıştı. Nasr ayrılışını erteledi, zamanı oyaladı ve Nisan 744'te Velid'in öldürülmesiyle kurtuldu.[23] Velid'in halefi III. Yezid, Yemenli Beni Kelb kabilesinin hakim olduğu bir rejim kurmak için harekete geçti. Nasr'ın konumu ciddi şekilde zayıflamıştı ve Yemenli hizip şimdi liderleri Cuday el-Kirmânî'nin onun yerine vali olarak atanmasını umuyordu. Nitekim Yezid, en sevdiği Kalbi Mansur ibn Jumhur'u Irak valisi olarak atadı ve karşılığında kendi kardeşini Nasr'ın yerine aday gösterdi. Nasr bunu kabul etmeyi reddetti ve ısrarında yine şanslıydı, çünkü Mansur gözden düştü ve sadece iki ay sonra görevden alındı.[42][43][44] Nasr'ın Kirmânî'yi vali olarak atayan mektupları ele geçirdiğine dair söylentiler ve muqatila maaş ödenmesi konusundaki bir anlaşmazlık arasında, Yemenli fraksiyon arasındaki ajitasyon devam etti. Nasr, Kirmânî'yi Azd liderliğinden indirerek ve Azd ve Rabi'ah liderlerini kazanmaya çalışarak kendi konumunu güvence altına almaya çalıştı. Bu, Kirmânî yönetimindeki Azd ve Rabi'ah tarafından genel bir ayaklanmaya yol açtı. İsyanın, 720'de isyan ettikten sonra tasfiye edilen bir Azd ailesi olan Muhallabidlerin intikamı adına başlatılması, geç Emevî dünyasının süregelen aşiretler arası düşmanlığının bir göstergesidir. Yemenlilerin Emevîlere ve onların Arap ağırlıklı kuzey rejimlerine karşı kızgınlığı.[43][45][46]

13 Temmuz 744'te Nasr, Kirmânî'yi yakalayıp hapse attı. Ancak bir ay sonra, ikincisi kaçtı ve isyanına sadece Azd askerleri değil, aynı zamanda Merv çevresindeki birçok Arap yerleşimci de katıldı. Başlangıçta, sonuçsuz müzakerelerin yürütüldüğü geçici bir ateşkes üzerinde anlaşmaya varıldı, ancak Yezid, Nasr'ı görevinde, Kirmânî ve Yemenlileri yeniden teyit ettikten sonra - gerçekte, Kirmânî'nin takipçileri, Suriyelilerin çoğu da dahil olmak üzere diğer aşiretleri de içeriyordu. hatta bazı Mudariler bile, ancak kaynaklarda toplu olarak Yamaniyya olarak adlandırıldılar - isyanlarını sürdürdüler.[47][48] Buna karşılık Nasr, Kirmânî'nin bir zamanlar hasmı olan ve bazı Arap kabileleri ve özellikle de Tamimi kardeşleri arasında hatırı sayılır bir destek gören el-Harith ibn Surayj'ın hizmetlerinden yararlanarak kendi konumunu güçlendirmeye çalıştı. İbn Süreyc, Temmuz 745'te Merv'e vardığında kasaba halkı tarafından coşkuyla karşılandı. Nasr'ın işbirliği önerilerini küçümseyen İbn Süreyc, kısa süre sonra kırsal bölgeye çekildi ve isyan çıkardı. İbn Süreyj, Nasr'ın görevine kendi onayı karşılığında onu meşru halife olarak kabul etmesine rağmen, Mudarisler ve Nasr'ın takipçileri arasında II. Mervan'ın popülaritesinden de yararlanmayı başardı. İbn Süreyc, bu kızgınlığından yararlanarak kısa süre sonra etrafına 3.000'den fazla kişiden oluşan bir ordu topladı.[49][50]

Mart 746'da İbn Süreyc'in ordusu Merv'e saldırdı, ancak birçok kayıp vererek geri püskürtüldü ve daha sonra, 744'teki kaçışı ile bu nokta arasındaki faaliyetleri hakkında hiçbir şey bilinmeyen Kirmânî ile ortak dava açtı. II. Mervan, Suriye ve Mezopotamya'daki konumunu sağlamlaştırmaya çalışırken, Nasr herhangi bir takviye umudundan yoksundu ve İbn Süreyc ve Kirmânî'nin müttefik orduları, 746'nın sonlarına doğru onu Merv'den kovdu.[51][52][53] Nasr, Nişabur'a çekildi, ancak birkaç gün içinde Kirmânî ve İbn Süreyc kendi aralarında ihtilafa düştüler ve çarpışmaları İbn Süreyc'in ölümüyle sonuçlandı. Kirmânî daha sonra, Arap kültüründe konutların geleneksel olarak savaştan muaf tutulduğu düşünüldüğünden, şehirdeki Tamimi mahallelerini şok edici bir hareketle yıktı. Sonuç olarak, şimdiye kadar Nasr'a karşı çekingen olan Mudari kabileleri şimdi ona geldi. Onların desteğiyle, özellikle Nişabur çevresine yerleşen Kaylar, Nasr şimdi başkenti geri almaya karar verdi. 747 yazında, Nasr'ın ve Kirmânî'nin orduları, iki müstahkem kampı işgal ederek ve birkaç ay boyunca birbirleriyle çatışarak, Merv surlarının önünde karşı karşıya geldi. Çatışma ancak Ebû Müslim Horasânî yönetimindeki Haşimi ayaklanmasının başladığı haberi geldiğinde durdu.[54][55][56]

Müzakereler başladı, ancak Nasr'ın maiyetinden bir üye, İbn Süreyc'in küskün bir oğlu, Kirmânî'ye saldırıp onu öldürdüğünde neredeyse kesildi. Şu an için daha sakin kafalar galip geldi, iki taraf geçici olarak aralarındaki anlaşmazlıkları çözmeyi başardı ve Nasr, Merv'deki koltuğunu yeniden işgal etti. Ancak gerilim devam etti ve Ebu Müslim kısa süre sonra Kirmânî'nin oğlu ve halefi Ali'yi Nasr'ın babasının cinayetine karıştığı konusunda ikna etmeyi başardı. Sonuç olarak, hem Ali Kirmânî hem de Nasr, artık güç dengesini elinde tutan Ebu Müslim'e birbirlerine karşı ayrı ayrı yardım çağrısında bulundu. İkincisi sonunda Kirmânî'yi desteklemeyi seçti. 14 Şubat 748'de Haşimi ordusu Marv'ı işgal etti ve Nasr tekrar şehirden kaçmak zorunda kaldı.[57][58] Qahtaba ibn Shabib al-Ta'i komutasındaki Haşimi güçleri tarafından takip edilen Nasr, oğlu Tamim'in Tus'ta yenilmesinin ardından Nişabur'u da terk etmek ve ülkenin batı sınırındaki Kumis bölgesine çekilmek zorunda kaldı. Horasan. Bu noktada halifeden uzun zamandır beklenen takviye kuvvetleri geldi, ancak generalleri ve Nasr hareketlerini koordine edemedi ve Qahtaba halifenin ordusunu Rey'de yenip komutanını öldürmeyi başardı. Nasr şimdi Kumis'i terk etmek ve Hemedan'a kaçmak zorunda kaldı. Yolda Save kasabasında hastalandı ve 9 Aralık'ta 85 yaşında öldü.[1][59][60]

Torunu Rafi ibn al-Layth, 807-810'da Abbasi valisi Ali bin İsa bin Mahan'ın kötü yönetimine karşı Horasan ve Maveraünnehir'e yayılan geniş çaplı bir isyana öncülük etti.[61]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
Özel
  1. ^ a b c d e Bosworth 1993, ss. 1015-1016.
  2. ^ Hawting 2000, ss. 8, 88.
  3. ^ Hawting 2000, ss. 84-85.
  4. ^ Blankinship 1994, s. 176.
  5. ^ Gibb 1923, s. 65.
  6. ^ Shaban 1979, ss. 103-104.
  7. ^ Gibb 1923, ss. 68, 73.
  8. ^ Gibb 1923, s. 75.
  9. ^ Hawting 2000, ss. 86-87.
  10. ^ Blankinship 1994, ss. 176-178.
  11. ^ Gibb 1923, s. 76.
  12. ^ Shaban 1979, ss. 118-119.
  13. ^ Sharon 1990, s. 35.
  14. ^ Blankinship 1994, ss. 42-46.
  15. ^ Hawting 2000, ss. 54-55.
  16. ^ Shaban 1979, ss. 127-128.
  17. ^ Sharon 1990, ss. 25-27, 34.
  18. ^ Blankinship 1994, ss. 182-183.
  19. ^ Gibb 1923, s. 81.
  20. ^ Shaban 1979, s. 127.
  21. ^ Sharon 1990, ss. 34-35.
  22. ^ Sharon 1990, ss. 36-37.
  23. ^ a b Shaban 1979, s. 131.
  24. ^ Hawting 2000, ss. 96, 105.
  25. ^ a b Sharon 1990, s. 37.
  26. ^ a b c Blankinship 1994, s. 183.
  27. ^ Hawting 2000, ss. 106-107.
  28. ^ Shaban 1979, ss. 129-130.
  29. ^ Gibb 1923, s. 90.
  30. ^ Zarrinkub 1975, s. 48.
  31. ^ Shaban 1979, s. 129.
  32. ^ Gibb 1923, ss. 89-90.
  33. ^ Blankinship 1994, ss. 183-184.
  34. ^ Gibb 1923, ss. 90-92.
  35. ^ Shaban 1979, ss. 130-131.
  36. ^ a b Blankinship 1994, s. 185.
  37. ^ Hawting 2000, ss. 105-107.
  38. ^ Hawting 2000, ss. 106, 110-113.
  39. ^ Hawting 2000, ss. 113ff..
  40. ^ Shaban 1979, s. 157.
  41. ^ Gibb 1923, s. 93.
  42. ^ Hawting 2000, s. 96.
  43. ^ a b Shaban 1979, s. 134.
  44. ^ Sharon 1990, ss. 42-43.
  45. ^ Hawting 2000, ss. 76, 107.
  46. ^ Sharon 1990, ss. 43-44.
  47. ^ Shaban 1979, ss. 134-135.
  48. ^ Sharon 1990, ss. 44-45.
  49. ^ Shaban 1979, ss. 135-136.
  50. ^ Sharon 1990, s. 45.
  51. ^ Hawting 2000, ss. 107-108.
  52. ^ Shaban 1979, ss. 136-137.
  53. ^ Sharon 1990, ss. 45-46.
  54. ^ Hawting 2000, s. 108.
  55. ^ Shaban 1979, s. 137.
  56. ^ Sharon 1990, ss. 46-47.
  57. ^ Hawting 2000, ss. 108-109, 115.
  58. ^ Shaban 1979, ss. 159-160.
  59. ^ Hawting 2000, s. 116.
  60. ^ Zarrinkub 1975, s. 55.
  61. ^ Mottahedeh 1975, ss. 71-72.
Genel
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Nasr_bin_Seyyar&oldid=33946704" sayfasından alınmıştır